تربت حرم

بهر تبرک از تو جدایش نموده اند

دلگیر شد ز ما به خدا تربت حرم

حسین جان

تاری از موهای من گشته سپید

کاش باشم پای تو تا آخرش

آقا جان

مولا غم خود به خواهرت میگویم

درد دل خود به اکبرت میگویم

این بار اگر به کربلایم نبری

آقا به خدا به مادرت میگویم

عکس حرم

آتش زده بر جان و دلم آقا جان

هر شب شده مثل قاتلم آقا جان

دغ میکنم و دلیل آن معلوم است

این عکس حرم مقابلم آقا جان

کربلا

آقا دلم شده هوایی چه کنم ؟
با این دل و غم جدایی چه کنم؟
مولا تو بگو برای این که من هم
یک روز شوم کرببلایی چه کنم؟

یا حسین

عمریست که از عشق شما بی تابم

من بنده ی تو ، و  تو شدی اربابم

هر شب به امید دیدنت در رویا

با دیدن عکس کربلا می خوابم

حسین

این دل برای تو سراسر شور است

عشقت میان ظلمت دل نور است

هر کس به طواف تو ببندد احرام

حجش قبول و سعی او مشکور است

ارباب

مجنون ولی همیشه عاقل هستم

من عبد و مرید مکتب دل هستم

گر ناقصم و بدون معنی اما

در پازل هیئت تو کامل هستم

ای راس روی نی

هر باد میان گیسوی تو تاب می خورد

لطمه شده به صورت مهتاب می خورد

مجنون توایم

ذکرت میان سینه غوغا کرده

در دل همیشه روضه بر پا کرده

مجنون توایم و این دلم می ماند

مدیون عنایتی که زهرا کرده