یارقیه

پیرهن را یادگار مادرش را پس بده

بی حیا انگشت و آن انگشترش را پس بده

این عروسک مال تو این تکه نان را هم ببر

هر چه می خواهی بزن اما سرش را پس بده

چشم و نامحرم زیاد است بر سر بازار شام

عمه ام طاقت ندارد معجرش را پس بده

آیه آیه شد علی اکبر ، و بابایم خمید

جان زهرا آیه های کوثرش را پس بده

کل امید دل بابا علی اکبر است

مصطفی و مادر و آن حیدرش را پس بده

اصغرم را من خودم دیدم که گرگی میدرید

راس او را که ربودی پیکرش را پس بده

بی قرار اصغر است و چشم او گریان رباب

پس بیا و مرحم چشم ترش را  پس بده

آب ها مال شما و مشک ساقی مال تو

لا اقل دست امیر لشکرش را پس بده

هر دو چشمان عمویم مثل گوهر بوده اند

دست او را که ندادی گوهرش را پس بده

این عروسک مال تو این تکه نان را هم ببر

هر چه می خواهی بزن اما سرش را پس بده

بی بی رقیه

در قامت و قد مثل خود زهرایی

بر دوش عمویت تو چقدر والایی

ما را تــو به درگــه پـــدر آوردی

بی بی سه ساله ام چقدر آقایی

عباس و حسین و زینب و بعدش تو

در اوج خودش رسیده این زیبایی

از بس که شبیه فاطمه هستی تو

انــــگار که تـــو هـــم ام ابیــهایی

زینب شده مونس دل مولا و

تو مونس قلب حضرت بابایی

عالم همه مجنون تو و شک کردم

بی بی تو رقیه ایی ، و یا لیلایی

در کرببلا و در اسارت بی بی

تو یاور و یار زینب کبری یی

شد منزل تو کنج خرابه اما

تو دختر شاه جنت الاعلایی

در کرببلا بر سر آن معجر تو

بر پا شده بی بی گلم دعوایی

تو تشنه ایی اما به خدا بی بی جان

در فکر ترک های لب سقایی

از غصه ی تو جهان به خود می پیچد

تو اوج تمام غصه و غم هایی

زهرای سه ساله

این فکر اسیری تو بابا را کشت

یاد دو لب خشک تو سقا را کشت

خون میچکد از ترک ترک های لبت

شرمندگی از روی تو دریا را کشت

پهلوی تو مثل مادرت شد اما

دندان شکسته تو زهرا را کشت

چشم تو و ماه و یاد عباس ، ای وای

آهی که کشیده ایی همه ما را کشت

جامانده ایی از قافله و تنهایی

بی بی به خدا بغض تو صحرا را کشت

در کنج خرابه ، تو ، سر بابایت

این غصه میان روضه ها ما را کشت

راس پدرت آمده پیشت بی بی

درد دل تو زینب کبری را کشت

آخر ز غم پدر تو هم دق کردی

این روضه ی تو تمام دنیا را کشت

از چادر یاس...

عشاق زغم حضرتتان سوخته اند

از دامنتان سوختن آموخته انــــــد

تو وارث زهرای بتولی بی بی

از چادر او معجرتان دوخته انــــد